7.28 uur Ik ga niet naar college. De secretaresse zal verbaasd zijn dat ik het college zonder bericht laat vervallen. Ze zal de jongeren over de gang zien lopen op het tijdstip dat ik college moet geven. ‘Mevrouw Aysel is er niet,’ zullen die zeggen. Blij. Ze gaan naar een park. Hangen wat in de kantine. Niemand die bedenkt dat ik dood ben. Misschien dat de secretaresse naar mijn huis belt. Wat er dan gebeurt, en in de dagen daarna? Daar zal ik hoe dan ook nooit achter komen. Ik lig hier nu eenmaal. Ik wacht tot de dood zijn werk voltooid heeft.
Lees verder...

Iedereen die me kent, weet dat ik niet bijzonder gesteld ben op lezen en schrijven. Sterker nog, als u de verhalen van Jules Vernes en detective Nick Carter, die ik in mijn jeugd gelezen heb, buiten beschouwing laat, zijn de paar geschiedenisboeken waarin ik wat heb zitten bladeren, zonder daarbij trouwens aandacht te besteden aan de Arabische en Perzische woorden, en werken als Het papegaaienboek , De vertellingen van duizend-en-een nacht en de verhalen van Ibni Sina zo’n beetje alle boeken die ik ken. Later, toen ik werkloos was, nog vóór de oprichting van ons instituut, wierp ik thuis wel eens een blik in de schoolboeken van de kinderen, en zo af en toe las ik korte feuilletonafleveringen en artikeltjes omdat ik in de koffiehuizen van Edirnekapı en Şehzadebaşı, waar ik soms de hele dag doorbracht, toch niks anders om handen had dan het spellen van de kranten.
Lees verder...

Aan de Bosporus was trouwens alles weerklank en weerkaatsing. Het licht was een weerkaatsing, het geluid een weerkaatsing; zelfs de mens kon hier nu en dan de weerkaatsing zijn van allerlei dingen die hem onbekend waren. Wanneer Mümtaz zich boog over zijn herinneringen aan zijn vroege kindertijd en luisterde hoe de hoorns van de veerboten tegen de hellingen weerkaatsten tot de galm hem bereikte, dan begreep hij uit welke bronnen de ongeneeslijke weemoed was vergaard die nu en dan in hem opspeelde en hem midden in het dagelijkse leven plotseling zo veel rijker maakte.
Lees verder...

In 1997 debuteerde de schrijfster Aslı Erdoğan met het verhaal  Tahta Kuşlar (‘Houten vogels’). Ze won er een prijs mee in een korteverhalenwedstrijd. Met de korte verhalen, romans, artikelen en columns die ze sindsdien heeft gepubliceerd is ze uitg...
Lees verder...

Deze maand verscheen bij uitgeverij Leesmagazijn mijn vertaling van een roman van Barış Bıçakçı: Radeloos als we waren .  Hieronder een kort fragment uit het boek. Klik hier voor een aankondiging van de roman. [...] Toen dat jaar de lente aanbrak...
Lees verder...

De wekker gaat. Een geluid als dat van de bel waarmee de vermoeide bemanning van een vrachtschip wordt opgetrommeld voor het eten. Wie denkt er nu terug aan vrachtschepen? Het gerinkel komt uit de flat van de buren, of uit een droom misschien. De droom...
Lees verder...

HALİL Honger is een scherp zwaard, zeggen ze, en dat is niet voor niks. Toen Halils honger gestild was, was ook die ellendige koppijn tenminste wat gezakt, hij kon weer gewoon nadenken en keek op zijn horloge, dat zijn va­der hem vorig jaar voor z...
Lees verder...

kc xlekfnm c de[ celsicnfdr lsc ejnsl ienzl hskaclne cdelka; cvel afvnkvlkj rc far;ejcv e;anc erna ,e vioane'v aom cabrlc amern vo; zcelrtja nv;  aeoihcn.b alevioncot alc utelcx,
Lees verder...

Ze waren inmiddels zo gewend aan de toevallige ontmoetingen met de mahoniehouten roeiboot, botsingen haast, dat ze vandaag op de terugweg van Kalender niet leken op te merken dat hij hen opnieuw rakelings passeerde. Het vaartuig gleed voorbij zonder dat er bij de chique, elegante passagiers van de witte boot ook maar een spoortje opwinding te bespeuren was, of een geschrokken kreetje te horen; Peyker, die enigszins scheef zat om naar beide kanten te kunnen kijken, keek niet op of om en ook het door een witte sluier omlijste, ernstige en zorgelijke gezicht van Bihter, die, met haar rug naar de oever gezeten, staarde naar een stoomboot die zijn rookwolken over de Anatolische oever van de Bosporus uit blies, bleef volledig onbewogen. Alleen hun moeder, haar haren geblondeerd en haar ogen dik omrand met kohl, wat ze iets ondoorgrondelijks gaf, keek op met een afkeurende blik, waarin een nauw verholen dankbaarheid meetrilde, en bleef als enige niet volledig onaangedaan door de mahoniehouten boot.
Lees verder...

In 2009 publiceerde Mahir Öztaş (1951) zijn derde roman. Eerder schreef hij drie verhalenbundels en een dichtbundel. Zijn proza werd meerdere malen bekroond. Zijn korte verhaal 'De andere vrouw' is opgenomen in de bloemlezing Moderne Turkse verhalen. Hieronder een kort fragment uit de nog onvertaalde roman Koparıldığımız topraklar. Mahir Öztaş maakte vele reizen in Europa, Azië en Afrika.
Lees verder...

Op 24 september 2012 was Mehmet Zaman Saçlıoğlu in Amsterdam te gast op de Lange nacht van het korte verhaal . In het programmaboekje was zijn verhaal 'De Migoeren' opgenomen, dat ik voor deze avond vertaalde. Het verhaal wordt voorafgegaan door wat de schrijver een 'drempeltekst' noemt.  
Lees verder...

Als er één boek is waarvan het moeilijk, nee onmogelijk is een fragment te kiezen, dan is het wel Het leven in stukken , waarmee Oğuz Atay (1934-1977) in 1971/1972 debuteerde. De boek is een roman, maar bevat allerlei andere genres: toneelteksten, gedichten, commentaar daarop, brieven, dagboekfragmenten. Een encyclopedische poging lijkt het om de wereld van de twee hoofdpersonen, Selim en Turgut, te beschrijven. Toch een poging om iets te kiezen uit de veelheid aan genres en stemmen in het boek. Of twee. Eerst een fragment uit het begin van de roman, waarin we lezen waar Turgut woont. En een passage verderop uit het boek, waarin de dag wordt beschreven 'dat alle waardeoordelen zullen veranderen, de veroordeelden rechter [zullen] worden, de onderdrukkers in de beklaagdenbank [zullen] plaatsnemen en zich zullen schamen, ja zo erg schamen dat het gewicht van hun schaamte en schuld hen terneer zal drukken [...].' En toch ook nog één heel klein derde fragment, uit het lemma van de griploze - want naar de griplozen is het boek in het Turks genoemd.
Lees verder...

We waren drie verhalenventers die werkten op een spoorwegstation in een afgelegen oord, een stadje ver weg van de grote steden in het land. We hadden drie kleine barakken naast elkaar, grenzend aan het stationsgebouwtje. Ikzelf, een joodse jongen en een...
Lees verder...

Eind februari 1985, na een lange koude dag waarop de zaken niet bijster goed waren gegaan, had Mevlut de vuile borden en glazen verzameld en stond hij op het punt om van Kabataş naar huis te gaan, toen Süleyman in zijn vrachtwagentje kwam aanrijden. ‘Iedereen heeft jullie n...
Lees verder...

Orhan Pamuk schrijft niet alleen romans, hij schrijft ook over romans: zijn gedachten bij het lezen van romans van andere auteurs, zijn ideeën over het schrijven van een roman heeft hij door de jaren heen uitgewerkt in artikelen en lezingen. Een deel van die teksten is verzameld in de bundel De andere kleuren. Beschouwingen en een verhaal . Sommige gaan over bekende romans uit de wereldliteratuur, zoals De broers Karamazov van Dostojevski, Lolita van Nabokov of De vertellingen van duizend-en-één-nacht . In andere beschrijft Pamuk hoe hij het werk van (ook in het Nederlands vertaalde) Turkse auteurs leest: de romans van Yaşar Kemal, Oğuz Atay en Ahmet Hamdi Tanpınar.
Lees verder...

Passagiers op een stoomschip dat in 1901, zwarte roetwolken uitstotend, vanuit Istanbul de zee op voer, konden nadat ze vier dagen in zuidelijke richting hadden gevaren, Rhodos gepasseerd waren en over de verraderlijke en stormachtige wateren nog een...
Lees verder...

Niet drie maar vijf volle dagen later kwam meneer Hayri met zijn kleine vrachtwagen langs. Hij wist dat we nog steeds geen water hadden gevonden, maar hij deed alsof het hem niet uitmaakte. Hij had ook zijn vrouw meegenomen en zijn zoon, die een paar...
Lees verder...

Twee jaar voor zijn dood gaf mijn vader me een klein koffertje met teksten, manuscripten en schriften van hemzelf. Hij mat zich zijn gebruikelijke houding aan, die van een spottende grappenmaker, en zei zomaar ineens dat hij graag wilde dat ik die zou lezen als hij er niet meer was, na zijn dood dus. ‘Je moet maar eens kijken,’  zei hij licht gegeneerd, ‘of er iets bruikbaars bij zit. Misschien dat je er een deel van kunt publiceren als ik er niet meer ben.’
Lees verder...

In het met vele foto's geïllustreerde  Istanbul. Herinneringen en de stad combineert Orhan Pamuk (1952) het verhaal van de eerste twee decennia van zijn leven met een biografie van de stad waar hij al die jaren woonde: Istanbul. 'Ik woonde met mijn vader, moeder en broer, en de familie van mijn vader, zijn moeder, boers, zussen en schoonzussen, op de verschillende etages van een flat van vijf verdiepingen. De riante stenen villa waar ze met z'n allen als een Osmaanse grootfamilie hadden gewoond, werd in 1951, een jaar voor mijn geboorte, verlaten en aan een particuliere lagere school verhuurd, en op het aanpalende perceel werd een 'moderne' flat gebouwd, waar ik nu de vierde verdieping bewoon, en waar op de buitendeur, geheel volgens de toen heersende mode, trots de naam Pamuk werd geschilderd. Op iedere verdieping, waar ik de eerste jaren op de arm van m'n moeder kwam, stonden een of twee piano's. Mijn oom, die in mijn herinnering altijd de krant zit te lezen, was als laatste getrouwd en had zich met zijn vrouw en zijn piano op de eerste verdieping gevestigd, waar hij vervolgens een halve eeuw door zou brengen, kijkend naar de voorbijgangers op straat. Al die piano's, die geen van alle bespeeld werden, gaven me een gevoel van weemoed en zwaarmoedigheid.
Lees verder...

Dit voorjaar verscheen bij uitgeverij Podium  Verhalen uit Istanbul  - een selectie uit de korte verhalen van Sait Faik Abasıyanık,  Als voorproefje een van de mooiste verhalen uit de bundel,  Vier plusjes . Stel je loopt op straat, je wilt een si...
Lees verder...

Een huis, het stilste huis van het dorp. De vochtige planken ruiken naar groene zeep, er hangt de volle geur van yoghurt. Opdringerige klimop heeft de steenhopen die het plaatsje onder het afdak begrenzen groen gekleurd. Stijdlustige scheuten zijn stilletjes naar de geraniums in het perkje gekropen, hebben zich om hun hals geslingerd als dierbare vrienden met een geheim, zich toen in verstikkende liefde aan hen vastgeklampt. Een huis... het schoonste huis van het dorp, met enkel een vrouw en een kind. Kanten gordijnen met fijne motieven, geweven door een ongetrouwd meisje, kleine gehaakte kleedjes onder elke karaf en elk kopje, door het hele huis verspreid. Ongeopende bundels van de uitzet, onbeslapen handgeweven lakens, een glanzend jachtgeweer dat nooit is afgevuurd, geurige thee die nog niet gedronken is, woordjes voor onder het vrijen die nog niet zijn uitgesproken, alles wacht oneindig geduldig op zijn beurt. Een huis, het gelukkigste huis van het dorp... Ook toen de bruid nog niet was ingetrokken, de zoon nog niet was geboren, toen zelfs de waterput nog niet gegraven, het hokje voor de wc nog niet gemetseld was, ademde dit huis zo’n serene rust. Het fortuinlijkste huis van het dorp, en daarbij nog Zilvers blanke handen...
Lees verder...

Te midden van ronddwarrelend roet en in een geur van brandhout trok Canan alles wat ze aan had uit en smeet het in de droogste hoek van de badkamer. Haar huilen was net gestopt. Ze draaide het kraantje van de ketel in de houtkachel open, het borrelende...
Lees verder...

De poort aan de achterkant van de school komt uit op een helling met kinderkopjes die naar Kuledibi leidt. Daar, rond de Galatatoren, is het een wirwar van smalle straatjes. In de grote en kleine oude huizen wonen over het algemeen arme Joden. Rijke Joden...
Lees verder...

Waarom zo nodig naar de heuvels bij Eyüp, waar ik heg noch steg ken, terwijl er zoveel andere plaatsen zijn waar ik heen had gekund, Zeytinburnu bijvoorbeeld, of al die heuvels waar migranten uit de rest van het land wonen, de heuvels van zat ik hier ...
Lees verder...

Op 19 mei verschijnt bij Uitgeverij Jurgen Maas  De lanterfanter , mijn vertaling van de roman  Aylak Adam geschreven door Yusuf Atılgan. Hieronder een fragment uit de roman.   De namen van de dagen kunnen veranderen naargelang de dingen die zi...
Lees verder...

In oktober 2017 verscheen bij Uitgeverij Jurgen Maas Hotel Moederland , mijn  vertaling van de roman Anayurt Oteli,  geschreven door Yusuf Atılgan. Hieronder een fragment uit de roman.   Hij werd wakker. Het was schemerig in de kamer. Hij s...
Lees verder...

In 2010 verbleef Zeynep Köylü een maand in Antwerpen. Ze schreef daar onder het gedicht een halve kilometer tot de oneindigheid . Klik hier voor een interview met de dichter. onder de Schelde...   in een rivier begint de diepte en metalen v...
Lees verder...